Skocz do zawartości

Zaloguj przez Facebook Rejestracja

Najnowsze tematy

Wyświetl nową zawartość »

Nasi bliscy ginęli od ciosów siekierą, kos, wideł, pogrzebaczy...-Ludobójstwo w Porośli

Rozpoczęty przez ~frank~ , lut 09 2017 22:37:06
upa ludobójstwo zło bandera

  • Zaloguj się, aby dodać odpowiedź
14 odpowiedzi w tym temacie

#1 ~frank~

~frank~
  • Goście

Napisano 09 luty 2017 - 22:37:06

"Nasi bliscy ginęli od ciosów siekierą, kos, wideł, pogrzebaczy. Dogorywali w strasznym cierpieniu żywcem wrzucani do ognia. Bestialsko mordowane przez ukraińskich sąsiadów były dzieci, starcy, kobiety, całe rodziny. Tylko dlatego, że byli Polakami. I nie na końcu świata. Do stolicy Wołynia, Łucka, z Warszawy jest prawie 400 km. Niewiele więcej niż ze stolicy do Krakowa, czyli bardzo niedaleko."
 
Apogeum rozegranego tam, a przemilczanego przez dziesiątki lat, ludobójstwa przypadło w „krwawą niedzielę” 11 lipca 1943 roku. Jednak nieoficjalne dane mówią, że ponad 100 tysięcy naszych rodaków zginęło z rąk ukraińskich nacjonalistów – przed, i po tej dacie.
Był wtorek, 9 lutego 1943 roku, wcześnie rano… Do każdej z 26 zagród w założonej w XIX wieku polskiej wsi weszło po kilku uzbrojonych mężczyzn. Przedstawili się jako sowieccy partyzanci. Kazali dać sobie jeść. A potem…12-letni wówczas Witold Kołodyński wspomina to tak:
 
Dowódca powiedział nam:
"Musicie się położyć, my was powiążemy, żeby Niemcy was nie skrzywdzili za przetrzymywanie i karmienie partyzantów. To samo usłyszeli inni mieszkańcy Parośli. Wszyscy potem zostali zamordowani siekierami. Dorośli byli porąbani. Dzieci uśmiercane były uderzeniami w główki obuchami. W jednym z domów nie można było wyciągnąć noża, którym było przybite niemowlę do stołu…”.
 
Tego dnia zamordowanych zostało 149 Polaków i 6 Rosjan, choć według innych szacunków zamrdowanych było 173. Rzeź przeżyło 12 ciężko rannych osób. Dalej opowiada Witold Kołodyński, który cudem uratował się ze swoją 9-letnią siostrą Lilą:
 
"Rodzice mieli głowy rozrąbane na pół. Mamy długi warkocz był odcięty. W głowie ojca pozostawiono siekierę, co oznaczałoby, że słyszane przeze mnie jęki wydawał ojciec, którego dobito. W kołysce najmłodsza Bogusia, w wieku 1,5 roku, uderzona była siekierą w czoło. Przez dłuższy czas była w konwulsjach, które miotały kołyską. Lila wzięła ją na ręce i po chwili Bogusia zakończyła życie”.
 
"Dzisiaj w miejscu Parośli jest tylko zbiorowa mogiła, krzyż oraz tablica pamiątkowa. To i tak dużo."
Jak podkreśla ks. prof. Józef Marecki, badacz historii relacji polsko-ukraińskich, na Ukrainie zapomniano o ofiarach ludobójstwa.
 
"Większość, ogromna większość nie ma grobów. Wiele miejsc pochówku jest świadomie bezczeszczonych. Na cmentarzach i zbiorowych mogiłach pasą się krowy, urządzono tam boiska sportowe i place zabaw"
– mówi ks. Marecki.
 

 


#2 ~frank~

~frank~
  • Goście

Napisano 09 luty 2017 - 23:09:00

Wołyń – Ostatni świadek Rzezi Wołyńskiej
Przyszli nad ranem. Najpierw wszystkich związali, a potem miarowo, po kolei, zaczęli mordować. Jedno uderzenie siekierą, jedna śmierć. Mężczyzna, kobieta, dziecko... 9 lutego 1943 r. oddział Hryhorija Perehijniaka "Dowbeszki-Korobki", uznany za pierwszą sotnię UPA, dokonał w Parośli masakry polskich mieszkańców. Zginęło 155 osób, w tym dzieci i niemowlęta. Przypominamy relację ostatniego świadka wołyńskich wydarzeń.
Proszę dotknąć, proszę bardzo – Witold Kołodyński pochyla głowę i odgarnia siwe włosy na potylicy. Pod palcami daje się wyczuć wgłębienie w czaszce. Szerokie na sześć-osiem centymetrów i przynajmniej na jeden centymetr wklęsłe. Pierwsze skojarzenie: zupełnie jak skorupka jajka pęknięta od delikatnego uderzenia łyżeczką. Ale ten cios został zadany z całej siły siekierą. Tego uderzenia pan Witold miał nie przeżyć. Nie powinien go przeżyć. Miał wtedy 12 lat.
– Miałem wesołe dzieciństwo – uśmiecha się pan Witold do swoich wspomnień. – Pamiętam kwiaty, kolory, zapachy, piękne łąki. W lasach rosły sasanki, ale nie zrywaliśmy ich, bo nauczyciel zabraniał, mówił, że są pod ochroną. A słowo nauczyciela było święte. Nazywał się Padło, surowy był, ale sprawiedliwy. Miał kijek z trzcinki, którym bił nas za przewinienia po rękach. Na przykład za nieodrobioną pracę domową. Do szkoły mieliśmy trzy kilometry, chodziliśmy w grupie, wszyscy koledzy z Parośli, było nas około dziesięciu. Szajka taka, dowodził Tadzik, wysoki, chudy. Tadzik przeżył. Też dostał siekierą.

 


#3 ~frank~

~frank~
  • Goście

Napisano 09 luty 2017 - 23:13:43

Zapowiedź śmierci
Dzieciństwo skończyło się 9 lutego 1943 roku. Środek zimy, trzecia nad ranem, wszyscy we wsi spali. Tylko psy szczekały. Zaczęli walić do drzwi. Ojciec zerwał się, poszedł zobaczyć. Powiedział matce, że chyba jakieś wojsko. Witek i młodsza o trzy lata siostra Lila wskoczyli na ciepły przypiecek. Dobrze widzieli wchodzące „wojsko”.
– Powiedzieli, że są sowieckimi partyzantami, że walczą z Niemcami. Ale kto by im tam uwierzył. Od razu było wiadomo, że Ukraińcy. Liczyliśmy, szesnastu, cały oddział. Dowodził wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w zielonej kurtce. Przez ramię miał przewieszony rzemień z rewolwerem naganem w kaburze. Pozostali byli uzbrojeni różnie. Karabiny, strzelby, za pasami siekiery i noże. W płaszczach, sukmanach, wyglądali jak rolnicy, a nie jak żołnierze. Wprowadzili sześciu jeńców, własowców, w kalesonach i koszulach, boso. Zamknęli ich w sypialni – opowiada pan Witold.
Ciała jeńców wskazały później na tożsamość sprawców. Ci kolaboranci rosyjscy pilnowali niemieckiego posterunku we Włodzimiercu, 15 kilometrów od Parośli. Zaatakował ich oddział Ukraińskiej Powstańczej Armii prawdopodobnie po to, by odbić przetrzymywanego tam działacza Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, pseudonim Dibrowa. Po walce banderowcy zabrali ze sobą sześciu Kozaków. Kilka godzin później jeńcy siedzieli już zamknięci w pokoju, w domu rodziców Witolda Kołodyńskiego.
Parośla była zamożną osadą, lecz niewielką. Mieszkało w niej 27 polskich rodzin, dlatego napastnicy sterroryzowali wszystkich bez trudu. Dotkliwie pobili ojca Witka za to, że nie chciał powiedzieć, gdzie trzyma słoninę. Widząc, co się dzieje, Witek próbował uciec, zerwał się z pieca, wyskoczył z chaty prosto w głęboki śnieg, chciał biec. Ale na podwórzu dopadł go jeden z Ukraińców, zaczął okładać pięściami, wybił dwa zęby, przywlókł z powrotem do izby. I wtedy się zaczęło.

cdn...


#4 ~frank~

~frank~
  • Goście

Napisano 10 luty 2017 - 05:36:43

Szedłem po ciałach
 
– Jeden z nich zapytał mamę, czy mamy siekierę. Wziął tę siekierę i poszedł do drugiego pokoju. Zaczęli wprowadzać tam Rosjan po kolei. Co który wszedł, to słychać było tylko taki głuchy odgłos i więcej nic, cisza. Zastanawiałem się, co oni tam robią, podłogę rąbią? A on rąbał ich. Tak po prostu. Ciała leżały jedno na drugim – wspomina pan Witold.
 
Potem kazali Kołodyńskim się położyć. Musimy was związać, mówili, żeby Niemcy nie ukarali was za pomoc partyzantom. No więc Kołodyńscy się położyli na podłodze bez dyskusji. Rodzice, dziadek obok babci, dalej stała kołyska z 1,5-roczną Bogusią. Lila z prawej strony, Witek z lewej.
Momentu uderzenia nie pamięta. – Ocknąłem się po jakimś czasie, głowa mnie bolała. To cud, że nie zacząłem jęczeć, bo oni jeszcze byli w domu. Czekałem, byłem sparaliżowany strachem, udawałem nieżywego. Wtedy usłyszałem, jak mama odezwała się płaczliwym głosem. Ukrainiec podszedł, zamachnął się siekierą, rąbnął i zapanowała cisza. Potem trącali nas butem, sprawdzali, czy żyjemy. Nie wiem, jak to się stało, że wytrzymałem, że nie próbowałem uciekać. Sam nie wiem – kręci głową.
Podniósł się, gdy usłyszał, że odjeżdżają saniami. Widok był przerażający. Wszędzie krew, martwi rodzice, babcia, dziadek. Obok stos zarąbanych Rosjan. – Wtedy zobaczyłem, że Lila się rusza. Zapytałem: „Lila, ty żyjesz?”. „A dlaczego miałabym nie żyć” – odpowiedziała. Nie wiedziała, co się stało. Dlaczego włosy ma takie posklejane.
 
– Bardzo chciało mi się pić, ale żeby pójść do kuchni, musieliśmy przejść po ciałach naszych bliskich – mówi pan Witold. Z trudem wraca do tych wspomnień. Pamięta, że ojciec leżał z siekierą wbitą w głowę, piękny warkocz mamy był odcięty. Bogusia żyła jeszcze przez chwilę. Nie mogli jej pomóc, dostała obuchem w czoło, umierała na rękach Lili. Zginęła również ich starsza, 16-letnia siostra Alina, która przebywała u sąsiadów, w innym domu w Parośli.
Noc spędzili w zimnej chacie, w ciemności, nasłuchując wycia psów. Rano usłyszeli kroki w skrzypiącym śniegu, jakieś głosy na podwórzu. – Wrócili po nas – szepnęła Lila. Przerażeni wcisnęli się na piec chlebowy, zaciągnęli zasłonkę. Lila zaczęła się modlić. Ktoś wszedł do domu. Za zasłonkę na przypiecku powoli wsunęła się lufa karabinu. Potem zobaczyli mundur, hełm. Niemcy. Sprawdzali dom po domu, obejście po obejściu, jeden z nich robił zdjęcia. W każdym gospodarstwie ten sam scenariusz. Skrępowane ofiary, rany od uderzeń siekierą. W jednym z domów niemowlę przybite bagnetem do stołu. W rozchylonych ustach niedojedzony ogórek, wciśnięty przez oprawcę.

 

 


#5 ~Andrzej~

~Andrzej~
  • Goście

Napisano 10 luty 2017 - 07:30:31

Od kilku lat czytam opisy tych zbrodni na  forum .Zastanawiam sie, jak bardzo zbydlęceni musieli byc ci ukraińcy ,aby dokonać takiego bestialstwa. Pózniej nasuwa się inne pytanie ,dlaczego do tej pory żaden rzad nie zrobił nic ąby wróciła pamieć o tych osobach, zabitych tam ,w ten ohydny sposób, Dlaczego żyjących katów sie nie ściga ?

A teraz ostatnie pytanie ....dlaczego pozwalamy ,aby osoby pokroju tymy i inni tacy jak on ,zaprzeczali takim faktom i tym samym obrażali szczątki naszych rodaków pozostawionych tam w tej ziemi bez jednej swieczki w listopadzie ?

Juz czas sie tym zając ..nie sadzicie Panowie politycy ?


#6 ~Gość~

~Gość~
  • Goście

Napisano 10 luty 2017 - 09:56:31

Musimy wszyscy podjąć walkę z zakłamywaniem historii o męczeństwie naszego narodu, nasze nowe władze jak i poprzednie mają gdzieś nas, uczą nas tylko jak mamy się kłaniać oprawcom, nawet księża opuścili swój lud, niema na kogo liczyć, to bolesna prawda. Organizujmy się czytajmy "Polska Niepodległa" Jestem już starsza i nie dam się już nabrać PIS chodziarz liczyłam na nich, to dziś wiem że realizują politykę poprzedniego rządu, chodziarz innym sposobem bo chcą mieć zaufanie społeczeństwa, bo wtedy łatwo im będzie wprowadzić lud w maliny, lecz nie należy nabierać się na tanie sztuczki. Sami zacznijmy działać moim zdaniem mają racę Ks, Międlar oraz Justyna Hercyk nie wiem czy ta organizacja tu gdzieś działa, jeżeli nie to należy się do nich przyłączyć bo to jedyna alternatywa dla nas. Jest nas miliony tylko musimy się organizować, puki możemy. Ja słyszałam ta młodą, piękną dziewczynę i poszłabym za nią w ogień.


#7 ~frank~

~frank~
  • Goście

Napisano 10 luty 2017 - 14:40:53

Litery cięte nożem
 
Przeżyło pięcioro dzieci. Niemcy odjechali, a one stały w śniegu ranne, zakrwawione. – Po nas przyjechał kuzyn z Antonówki, ale nie chcieliśmy jechać. Mówiliśmy, że zostaniemy. Ciotki nas namawiały, aż wreszcie się zgodziliśmy. Więcej do rodzinnego domu nie wszedłem – przyznaje pan Witold. Jego przygarnęła rodzina Przybyszów z kolonii Antonówka, Lila trafiła pod opiekę do bezdzietnych Swobodów. Zajęli się nimi lekarze. Pan Witold pamięta nazwiska: doktor Niedbalski i doktor Konarski. Opatrzyli im pęknięte kości czaszki, za złoto załatwili leki od Niemców.
 
Wkrótce potem Niemcy spalili całą wymarłą wieś. Ponoć dlatego, że zatrzymywali się w niej partyzanci. Ciała ofiar spoczęły we wspólnej mogile na posesji Jezierskiego, obok gospodarstwa Kołodyńskich. W sumie 173 osoby. Nad nimi drewniany krzyż.
Lila nie doczekała wizyty na mogile rodziców. Zmarła w 1994 roku. Witek do Parośli wrócił dopiero po 60 latach. Pewnego dnia do jego domu (mieszka we Wschowej) zadzwonił Krzysztof Krzywiński, przewodnik i prezes Stowarzyszenia Kresy – Pamięć i Przyszłość, który organizuje wycieczki po terenach dotkniętych ludobójstwem z 1943 roku. – Proszę do mnie przyjechać, zawiozę pana do Parośli – powiedział. 
Chętnych na wyjazd uzbierał się cały bus. Nic dziwnego, Wschowa, choć leży daleko na zachodzie, pełna jest Kresowian, którzy osiadali po wojnie, zajmując miejsce wypędzonych Niemców.
Wizyta w Parośli wstrząsnęła Witoldem. Po jego rodzinnej osadzie nie pozostał ślad. Tylko gdzieniegdzie małe kopczyki – rozkopane, odsłaniały potłuczone kafle z pieców. Albo wgłębienia, które niegdyś były studniami. Gospodarstwo Kołodyńskich stało tuż przy lesie. Niedaleko domu był sad, przy drodze studnia. Przez te wszystkie lata po masakrze drzewa wzięły we władanie pustą przestrzeń, siedlisko zarosło. Wśród sosen widać jeszcze tu i ówdzie zdziczałe jabłonie i grusze. – To miejsce pozostawia w człowieku niemiłe wrażenie – opowiada Krzysztof Krzywiński. – Czuć, że wydarzyło się coś złego. Jest jakiś strach, nie da się długo tam wytrzymać. Kiedyś jechałem tamtędy z osobą ze stowarzyszenia na mogiłę pomordowanych. Gdy skręciłem w drogę prowadzącą do Parośli, poprosiła, żebym się zatrzymał. Powiedziała, że się boi, że czuje dziwny niepokój – dodaje.
 
Sumienie i pamięć o zbrodni musiały dręczyć mieszkańców okolicznych wiosek. W 1974 roku Ukrainiec Antin Kowalczuk postawił na mogile Polaków betonowy krzyż. Na jego podstawie wyrył napis, że mieszkańcy Parośli zginęli z rąk ukraińskich nacjonalistów. Litery wycinał ostrym narzędziem w miękkim betonie głęboko, jak piętno winy, by nie dało się ich zatrzeć.
 
Gdy pani Stanisława, żona Witolda, zobaczyła krzyż, wiedziała, czego brakuje: nazwisk ofiar. Od tej pory robiła wszystko, by załatwić zgodę na umieszczenie na mogile tablicy z listą zamordowanych Polaków. Wydeptywała ścieżki do urzędów, pisała nawet do samego 
prezydenta. Ciągle jednak miała wrażenie, że porusza drażliwy temat. Jakby urzędnicy bali się, że polskie nazwiska na mogile mogą urazić Ukraińców. Ale nie odpuściła. Przygotowała tablicę. Za swoje. A dotacja od prezydenta pomogła postawić pomnik Kresowian we Wschowie. Na tym obelisku wypisano wszystkie ważniejsze wschodnie miejscowości. To takie małe ojczyzny wschowian.
 
Tablica z nazwiskami pomordowanych rodzin stoi na mogile w Parośli. – Obok zakopałam butelkę z listą zabitych – dodaje pani Stanisława. – Na wszelki wypadek, gdyby komuś przyszło do głowy zniszczyć tablicę.

cdn...


#8 ~frank~

~frank~
  • Goście

Napisano 11 luty 2017 - 21:40:31

Bohater czy morderca
 
A pamięć o zbrodni jest żywa. Tym bardziej że wciąż żyją zbrodniarze. Jednego z nich Krzysztof Krzywiński spotkał we Lwowie cztery lata temu, w setną rocznicę śmierci Stepana Bandery. Oprowadzał wycieczkę i akurat trafił na marsz członków UPA, którzy w ten sposób czcili pamięć ojca ukraińskiego ruchu nacjonalistycznego. W tłumie wypatrzył staruszka w mundurze z oznaczeniami pierwszej sotni. – Podchodzę, pytam, czy brał udział w ataku na Włodzimierzec. Odpowiada, że tak, rozmawiamy chwilę o tej akcji – wspomina Krzywiński. – Więc drążę dalej, czy jego oddział szedł przez Paroślę. On potwierdza, ale widzę, że jest zmieszany, od razu ucina temat. Koniec rozmowy.
 
Morderców udało się namierzyć dzięki panu Witoldowi. Pomogła jego opowieść. Zwrócił na nią uwagę prof. Grzegorz Motyka, historyk z Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk. – Czytałem tę relację i tknęło mnie, że do Parośli przyprowadzono sześciu Kozaków, których następnie zabito w domu Kołodyńskich. Skojarzyłem, że przecież identyczną liczbę jeńców dzień wcześniej pojmał we Włodzimiercu oddział UPA dowodzony przez Perehiniaka – przyznaje.
Hryhorij Perehiniak to ukraiński bohater, dowódca pierwszej sotni UPA, symbol ofiarnej walki o wolność Ukrainy. Ofiarnej, bo oddał za nią życie. Ukraińskie podręczniki podkreślają, że poległ w potyczce z Niemcami 22 lutego 1943 roku, ale jednocześnie pomijają jego udział w masakrze w Parośli, która rozpoczęła rzeź Polaków na Wołyniu – zauważa prof. Motyka.
 

 


#9 ~frank~

~frank~
  • Goście

Napisano 12 luty 2017 - 13:30:47

Tak się bałem
 
Gdy Perehiniak padł w niemieckiej zasadzce, 12-letni Witek z obandażowaną głową pomagał mieszkańcom Antonówki przygotowywać się na ukraińskie ataki. Kopał schrony, pośredniczył w zdobywaniu uzbrojenia. – Niemcy handlowali z nami, za jajka i masło sprzedawali nam broń po Rosjanach. Mieliśmy nawet karabin maszynowy – wspomina.
 
Wiedzieli, jaki los może ich spotkać. Masakra w Parośli ruszyła lawinę, strach było zapuszczać się poza osadę. W nocy z 26 na 27 marca Ukraińcy zabili co najmniej 180 polskich mieszkańców Lipnik, 23 kwietnia z rąk bojówkarzy UPA zginęło w Janowej Dolinie około 600 osób. Dlatego uzbrojeni mężczyźni nocą w Antonówce pilnowali gospodarstw, kobiety i dzieci spały w głębokim schronie. Witek zwoził je furmanką z domów spoza Antonówki do ziemianki. – Bałem się, ale co miałem zrobić? Sierota, do tego ranny, nie miał się kto za mną wstawić. Wysyłali mnie, to jechałem. Gdyby mnie Ukraińcy wtedy ubili, nikt by się nawet o mnie nie upomniał – przyznaje.
 
Ten strach zagnieździł się w nim na stałe. Bał się, że mordercy jego rodziny dowiedzą się, że przeżył, że przyjdą po niego. – Gdy Ukraińcy zaatakowali Antonówkę, było już lato. Leżałem w schronie, skulony pod ścianą, słuchałem strzałów i krzyków, patrzyłem na kobiety, które obok mnie płakały i tuliły dzieci. A ja byłem sam, nikt się mną nie interesował. Nigdy wcześniej tak się nie bałem jak wtedy, byłem bardziej przerażony, niż kiedy Ukraińcy mordowali nas w domu – zamyśla się pan Witold.
 
Samoobrona odparła atak banderowców, choć kolonia poszła z dymem. Pozbawieni dachu nad głową Polacy poszli na stację kolejową, gdzie czekał na nich pociąg z pustymi wagonami. Tak trafili do Niemiec, na przymusowe roboty. Za sobą zostawili Wołyń, spalone rodzinne miejscowości i groby bliskich. Przeżyli.
 
Śnią mi się czasem Parośla, Antonówka, mordercy. Dobrze pamiętam ten potworny strach – zawiesza głos Witold Kołodyński. I dodaje po chwili – Tak naprawdę boję się do dziś.
Tekst pochodzi z marca 2013 z wydania miesięcznika „Newsweek Historia”.

 


#10 ~polak mały~

~polak mały~
  • Goście

Napisano 12 luty 2017 - 18:02:12

Zastanawiam się - jak bardzo cieszy się car z kremla...widząc postępujące konflikty między Polakami a Ukraińcami???

 

A nasze władze szukają poparcia za oceanem,podczas gdy wszystkie kraje regionu dawno już na to przestały liczyć...oby nie powtórzyła się sytuacja z 39 - gdy Polska samotnie walczyła "o honor"...i wiadomo jak się  to skończyło...inni nie ryzykowali i nie zginęli.../Czechy, Słowacja, Węgry...itd./

 

Podobnie ułuda Powstania Warszawskiego - zniszczone miasto i setki tysięcy ofiar...w imię czego??? Bohaterowie zginęli niepotrzebnie...

 


#11 ~Gość~

~Gość~
  • Goście

Napisano 17 czerwiec 2017 - 12:26:27

A teraz piSSdzielce sponsorują tych bandytów!


#12 ~bloger~

~bloger~
  • Goście

Napisano 20 czerwiec 2017 - 09:10:40

Bestialskie mordy Chachłaków na niewinnych Polakach w latach czterdziestych,to nie wszystko.Nie mozna zapominać ,że takie same dantejskie sceny odbywaly się na tych terenach w latach 1918-1920.Szkoda ,ze współczesni historycy nie uświadamiają tego polskiemu społeczeństwu oglupianemu przez poprzednią ekipę.Banderowskie ścierwo chce Wielkiej Ukrainy po widły Wisły i Sanu ,a na zachodzie po Krynice -Zdrój.


#13 GREGUL

GREGUL

    Nowy

  • Użytkownicy zarejestrowani
  • Pip
  • 1 postów

Napisano 14 listopad 2018 - 19:06:46

Czy temat dalej aktualny?


#14 ~Gość~

~Gość~
  • Goście

Napisano 17 listopad 2018 - 12:43:28

Działacz chłopski,współzałożyciel Stronnictwa Ludowego,delegat na zjazd do Rzeszowa,Jakub Bojko  tak pisze we wspomnieniach m.in: " Obchód wolności, zapowiedziany na siedemnastego listopada kazałem odwołać, co co to za wesołość, jak lud zabiera się do kradzieży i mordów? A Rusini biją naszych, a nasi...Boże... Nadeszła wieść,że w Żabnie na jarmarku banda rzuciła się na sklepy żydowskie i szalała. Były i strzały. Gospodarze i gospodynie ciągnęły po cudze dobro. Ot, katoliki."

Od ciosów ginęli ludzie niezależnie od narodowości. Trudno tylko skupiać się na Ukraińcach. Polacy także mordowali.


#15 ~bloger~

~bloger~
  • Goście

Napisano 23 listopad 2018 - 20:31:25

Czy temat dalej aktualny?

Jak na razie Chachłaki zarażeni odrą zalewają Polskę ,a polskie wladze sanitarne nie postawiły zasieków na granicy.


Wróć do Przemyśl

Zaloguj się, by dodać komentarz na Forum





Również z jednym lub większą ilością słów kluczowych: upa, ludobójstwo, zło, bandera

Użytkownicy przeglądający ten temat: 0

0 użytkowników, 0 gości, 0 anonimowych

  1. Forum nowiny24.pl
  2. → Region
  3. → Przemyśl